Niezwykły Skarb
Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żył sobie dobry gospodarz Maciej, który miał trzech synów: Siemka, Leszka i Bolka.
Maciej był pracowity i zaradny, nie lubił trwonić czasu i pracował całymi dniami. Nigdy nie czuł się zmęczony i wszystko robił na czas.
Natomiast jego synowie byli przystojni i silni, lecz zamiast pracować woleli siedzieć w cieniu drzew i prowadzić długie rozmowy. Ojciec pracował i w polu i w sadzie i w domu, a oni w tym czasie chodzili na ryby, zajadali maliny zerwane z przydrożnych krzaków lub po prostu leżeli na łące i obserwowali chmury płynące po niebie.
– Czy wy nigdy nie zaczniecie pracować? Dlaczego nie pomagacie ojcu? – pytali ich sąsiedzi.
– A po co mamy pracować? Przecież ojciec się o nas troszczy! – odpowiadali synowie.
I tak mijał rok za rokiem. Synowie całkiem dorośli, a ojciec coraz bardziej się starzał i podupadał na zdrowiu. Nie mógł już pracować jak dawniej. Drzewa w sadzie przestały owocować, pole zarosło chwastami, a w domu co chwilę coś się psuło lub rozpadało ze starości i zaniedbania. Synowie przyglądali się temu, ale wciąż nie mieli zamiaru pracować.
– Dlaczego chłopcy nic nie robicie? – pytał Maciej – Pracowałem dopóki mogłem, a teraz wasza kolej.
– Jeszcze zdążymy się napracować – żartowali Siemko, Leszek i Bolek.
Żal ogarnął serce gospodarza, że tacy mu wyrośli synowie. Z tej rozpaczy jeszcze bardziej się rozchorował i całkiem zaniemógł. Wtedy rodzina całkiem popadła w nędzę. Sad zdziczał i zarósł pokrzywami tak, że nawet domu nie było widać. Aż pewnego dnia Maciej wezwał swych synów i rzekł:
– Synkowie, jestem już stary i nadeszła moja ostatnia godzina. Jak wy sobie beze mnie poradzicie? Przecież nie potraficie i nie lubicie pracować.
Wówczas chłopcy zrozumieli, że zostaną sami i ból ścisnął ich serca.
– Ojcze, powiedz nam coś, poradź! – zaszlochali.
– Zgoda – powiedział Maciej – Zdradzę wam wielką tajemnicę.. Wiecie, że ja i wasza matka zawsze ciężko pracowaliśmy. Przez długie lata gromadziliśmy dla was ogromne bogactwo – garnek pełen złota. Zakopałem go koło domu, lecz nie mogę sobie przypomnieć w którym miejscu. Szukajcie tego skarbu, a wtedy będziecie żyć w dostatku i nigdy nie zaznacie biedy.
Po tych słowach pożegnał się z synami i umarł. Pochowali ojca, opłakali, a potem najstarszy z nich – Siemko – powiedział:
– Braciszkowie, bieda nam doskwiera, nie mamy pieniędzy nawet na chleb. Pamiętacie co nam ojciec przed śmiercią powiedział? Musimy znaleźć ten garnek ze złotem!
Wybiegli bracia przed dom, chwycili za łopaty i zaczęli kopać. Kopali i kopali przez cały dzień, lecz garnka ze złotem nie znaleźli. Wtedy odezwał się średni brat, Leszek:
– Braciszkowie! Będziemy kopać tak długo, aż znajdziemy ten garnek! Musimy kopać nie tylko koło domu! Powinniśmy przekopać całą naszą ziemię!
Zgodzili się bracia i nazajutrz znów chwycili za łopaty, przekopali całe gospodarstwo, ale garnka i tak nie znaleźli.
– Ach, nic z tego! Na nic taka robota! – powiedział najmłodszy z braci, Bolek – Kopmy jeszcze raz, ale głębiej! Bo może ojciec głęboko w ziemi zakopał ten garnek ze złotem?
Bracia się znów zgodzili, bo głód im doskwierał i chcieli jak najszybciej znaleźć ojcowy skarb. Jeszcze raz zaczęli przekopywać ziemię. I nagle łopata Siemka natknęła się na coś dużego i twardego. Zabiło mu serce z radości i krzyknął do braci:
– Szybko, szybko, chodźcie tutaj! Znalazłem skarb!
Przybiegli Leszek i Bolek, zaczęli pomagać. Męczyli się i męczyli, aż wreszcie wykopali. Jednak nie był to garnek ze złotem, lecz wielki i ciężki kamień.
– Co zrobić z tym kamieniem? Przecież nie warto go tutaj zostawiać. Lepiej odnieść go daleko i rzucić do wąwozu. – stwierdzili rozgoryczeni.
Tak też zrobili. Wyrzucili kamień i dalej kopali ziemię. Pracowali cały dzień, całą noc i cały następny dzień. Zapomnieli i o jedzeniu i o odpoczynku, tak bardzo pragnęli odnaleźć skarb. Ponownie przekopali całe gospodarstwo, spulchnili ziemię doskonale, lecz garnka nie znaleźli.
– Cóż – rzekł Siemko – przekopaliśmy już wszystko, po co więc ma leżeć odłogiem? Posadźmy tu winorośl.
– Zgoda – przytaknęli młodsi bracia – Przynajmniej nasz trud nie pójdzie na marne.
Posadzili chłopcy winną latorośl i zaczęli jej doglądać. Nie minęło wiele czasu i pnącza rozrosły się, zamieniając gospodarstwo w piękną, rozległą winnicę. Krzewy obrodziły i wkrótce dojrzały słodkie winogrona.
Bracia zebrali bogate plony. Część owoców zostawili sobie, a część sprzedali zarabiając dużo pieniędzy.
Wtedy najstarszy z braci rzekł:
– Nie na próżno przekopaliśmy całą ziemię. Przecież znaleźliśmy w niej nasz niezwykły skarb, o którym opowiedział nam ojciec!
